Nasz ostatni wyjazd w Góry Opawskie przypomniał mi beztroskie czasy, kiedy słowo "korona" kojarzyło mi się z Koroną Gór Polski, a nie z wirusem. W tych trudnych dla turystyki czasach wróciliśmy w znane nam rejony, odkryliśmy kilka nowych szlaków i atrakcji, ale największa różnica była taka, że tym razem wędrowaliśmy we troje. I wiecie co? Było równie fajnie, jak kilka lat temu!
Góry Opawskie, będące częścią czeskich Jesioników, nie są najpopularniejszym pasmem w Polsce i właśnie dlatego wybrałam je na spontaniczny wyjazd. Nie pomyliłam się - ludzi było mało, sporą część trasy pokonywaliśmy samotnie i można było poczuć prawdziwą przyjemność z górskiej wędrówki. Zatrzymaliśmy się w Głuchołazach, z których mieliśmy niecałe 15 minut drogi autem na szlaki.
Pierwszy raz wchodziliśmy na Biskupią Kopę w 2018 roku w ramach zdobywania Korony Gór Polski. Wybrałam wtedy dla nas podejście z Jarnołtówka czerwonym szlakiem (Głównym Szlakiem Sudeckim) i zejście żółtym. Tym razem zamarzyło mi się zdobycie również Srebrnej Kopy, więc startowaliśmy z parkingu w Pokrzywnej. Aby dostać się na żółty szlak, którym chcieliśmy iść, musieliśmy wrócić do głównej szosy, przeciąć niebieski szlak i podejść tzw. Saperską Drogą do miejsca, w którym znajdowała się kiedyś skocznia narciarska. Najlepiej widać to na poniższej mapce.
Saperska Droga została zbudowana przed I wojną światową przez żołnierzy garnizonu w Nysie i obecnie stanowi zabytek techniki. A do skoczni jeszcze wrócimy na sam koniec. Od tego momentu przez pewien czas będziemy się trzymać żółtego szlaku. Idzie się przyjemnie, lekko pod górę. Na razie bez spektakularnych widoków, ale na te jeszcze przyjdzie czas. Mimo tego już zaczyna robić się ładnie, słońce przygrzewa i wędrówka mija nam bez trudności. Szybko dochodzimy na Przełęcz pod Zamkową Górą, na której dołącza szlak czerwony.
Na samą Zamkową Górę nie weszliśmy, ale warto o niej wspomnieć. Od XIV wieku na wzniesieniu stał niewielki zamek, z którego strzeżono granicy między księstwem opawskim a nyskim księstwem biskupim. Wybudowali go Rosenbergowie - założyciele miasta Prudnik. Niestety zamek nie przetrwał do czasów współczesnych.
Z Przełęczy pod Zamkową Górą idziemy kawałek pod górę do rozwidlenia szlaków żółtego i czerwonego. Mamy wybór: albo iść tym pierwszym na Przełęcz pod Kopą wygodną, płaską ścieżką, albo piąć się ostro w górę... Pierwsza opcja kusi, ale wybieramy podejście na Srebrną Kopę. No dobra, ja wybieram ;-)
Jak się chce zdobyć szczyt, to trzeba się nieco namęczyć. Szlak prowadzi nas ostro pod górę i szybko zdobywamy wysokość. Niemal od razu wyszliśmy na otwarty teren - wygląda na to, że miała tu miejsce jakaś katastrofa ekologiczna, bowiem zachowały się tylko szczątki drzew. Ma to jednak swoje plusy - widoki są oszałamiające. Mniej więcej w połowie podejścia znajduje się taras widokowy. Choć Biskupią Kopę było widać już dużo wcześniej, przystajemy na chwilę.
Jeszcze trochę męczącego podejścia i w końcu udaje nam się wdrapać na grań i po chwili na szczyt. Na wierzchołku znajduje się niewielki kamienny schron, z którego jednak nie mamy potrzeby korzystać. Srebrna Kopa mierzy 785 m n.p.m. i jest drugim pod względem wysokości szczytem Gór Opawskich. Nazwa związana jest z poszukiwaniami srebra na jej stokach. Ponownie zachwycają nas widoki - można dostrzec szczyt Pradziad - najwyższy punkt Jesioników (1491 m n.p.m.) z niezwykłą wieżą przypominającą rakietę. Możecie przeczytać o nim więcej TUTAJ.
Ze Srebrnej Kopy schodzimy na przełęcz i czeka nas kolejne podejście, tym razem na Biskupią Kopę (890 m n.p.m.). Poprzednim razem schodziliśmy tym szlakiem, teraz pniemy się nim w górę. Jest stromo, ale idzie się szybko. Ponownie można nacieszyć oko widokami - muszę przyznać, że Góry Opawskie są wyjątkowo malownicze.
Tuż pod szczytem znajduje się wieża przekaźnikowa oraz wzniesiony w 2005 roku Krzyż Pojednania. Na samym wierzchołku z kolei rzuca się w oczy zabytkowa wieża z 1898 roku. Została ona zbudowana z okazji jubileuszu 50-lecia panowania cesarza Franciszka Józefa I i nazwana jego imieniem. Gdy byliśmy tu w 2018 roku, była jeszcze w remoncie. Obecnie nie ma już rusztowań, wywieszono nawet tabliczkę z godzinami otwarcia, ale niestety znów nie udało nam się wejść do środka. Chyba będziemy musieli przyjechać po raz trzeci, licząc na to, że będzie otwarta.
Zdobywszy po raz drugi :-) szczyt do Korony Gór Polski, schodzimy do schroniska na odpoczynek. Górski Dom Turysty "Pod Biskupią Kopą" - bo tak brzmi oficjalna nazwa obiektu jest miejscem o długiej historii. Już pod koniec XIX wieku w rejonie szczytu istniało prywatne schronisko "Rudolfsheim". To obecne otwarto w 1924 roku, a trzy lata później zostało rozbudowane. Po 1945 roku znalazło się w rękach PTTK.
Przyznam, że zeszło nam trochę czasu na zjedzenie schroniskowej zupy na wynos, dochodziła 17:00 i musieliśmy śpieszyć się na dół, by zdążyć przed zmrokiem. Wkroczyliśmy na żółty szlak - tzw. Drogę Langego. Opcje dojścia do Pokrzywnej mieliśmy dwie - żółtym szlakiem do Piekiełka i przez Gwarkową Perć do szlaku niebieskiego lub odbijając z żółtej drogi na zieloną ścieżkę przez Cichą Dolinę. Na szybko wybrałam tę drugą opcję. Czemu była to dobra decyzja? Przekonaliśmy się następnego dnia, próbując sforsować Gwarkową Perć od dołu. Powiem krótko - szlak był bardzo oblodzony i z pewnością mielibyśmy duży problem z pokonaniem go. Dodatkowo na perci znajduje się jedyna w Sudetach drabinka, więc pokonywanie jej z małym dzieckiem mogło nie być zbyt bezpieczną opcją.
Nie znaczy to, że na zielonym szlaku było łatwo - ścieżka była podmokła, a miejscami oblodzona, mocno zarośnięta (chyba mało osób tędy chodzi), a nawet dwa razy musieliśmy pokonywać strumień w bród... Na szczęście po zejściu na dno Cichej Doliny wyprawa zamieniła się w przyjemny spacer i dotarliśmy do auta przed zmrokiem. Dolina objęta jest rezerwatem i z pewnością mając więcej czasu, bardziej docenilibyśmy jej walory.
Na samym końcu wspomnę jeszcze o dawnej skoczni narciarskiej, którą na początku wycieczki mijaliśmy z góry. Niestety nie zachowały się po niej wyraźne ślady i tylko tablica informacyjna przypomina o jej historii. Skocznia powstała w 1931 roku i była wówczas jedyną na Dolnym Śląsku. Można było z niej skakać na odległość 40 metrów. Niestety niedługo po II wojnie światowej zaprzestano jej użytkowania. Podobno zachowały się jej zarysy, ale nie udało nam się ich dostrzec. Jedynie mostek wskazuje na to, że znajdowała się w tym miejscu jakaś budowla. Jak ja lubię te wszystkie nieistniejące atrakcje! :-)
Góry Opawskie ponownie nas urzekły i trochę zaskoczyły. Czekając na lepsze czasy, łapiemy to, co się da, a góry zawsze są dobrym kierunkiem. Dla tych, co nie lubią zakopiańskich tłumów, będzie to kierunek jak znalazł.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz