Zatoka Pucka w okresie II wojny światowej posiadała ogromną wagę strategiczną - nic dziwnego, że niemal cały otaczający ją ląd jest został silnie ufortyfikowany zarówno przed, podczas, jak i po wojnie. Obszar od Helu aż po ujście Wisły jest prawdziwym rajem dla miłośników fortyfikacji. Wśród kojącej zieleni Kępy Redłowskiej znaleźć można jedne z najlepiej zachowanych stanowisk ogniowych, które, o dziwo, do dziś posiadają niemal kompletne armaty o kalibrze 130 mm!
11. Bateria Artylerii Stałej jest jedną z jedenastu baterii zbudowanych w latach 1947-1957 na wybrzeżu od Międzyzdrojów do ujścia Wisły. Powstała jako jedna z pierwszych. Decyzja o jej powstaniu zapadła już w 1946 r., a prace rozpoczęły się w czerwcu kolejnego roku. Stanowiska ogniowe, wzorowane na Baterii Laskowskiego na Helu, gotowe były w 1948 roku. Cztery identyczne stanowiska posiadały ściany o grubości do 2 metrów, a amunicję transportowano za pomocą dwóch wind znajdujących się w przedsionku. Nad działem znajdowało się maskowanie z siatki. 23 czerwca przeprowadzono strzelanie techniczne, a 12 sierpnia - taktyczne, w obecności oficjalnych gości. Prace nad obiektami prowadzono do 1957 roku. Powstało łącznie 15 schronów lekkich i ciężkich: stanowisk dowodzenia i kierowania ogniem, elektrowni, magazynów amunicji i innych.
Cztery dwupoziomowe stanowiska wyposażono w sowieckie armaty morskie B-13 kalibru 130 mm, a pod każdą z nich znajdował się magazyn amunicji na 225 sztuk pocisków i ładunków miotających. Od lat 60. XX wieku placówkę obsługiwało 76 żołnierzy. Rozwój broni rakietowej i lotnictwa doprowadził do zmniejszenia znaczenia tego typu punktów obrony i w 1974 roku jednostkę rozformowano. Obiekty stały się ogólnodostępne, ale, o dziwo, nie zostały zdewastowane. Niestety w latach 80. jedno ze stanowisk osunęło się z wysokiego klifu. Od 2006 do 2009 przeprowadzono częściową renowację obiektów. Są one obecnie dostępne dla zwiedzających, a łączy je czerwony szlak po Kępie Redłowskiej.
Stanowisko ogniowe nr 1
Stanowisko ogniowe nr 2
Na przełomie 1984 i 1985 roku osunęło się w wyniku działalności morza i erozji klifu. Ważący 1466 tn blok spoczywa 20 metrów poniżej swojego pierwotnego położenia.
Stanowisko ogniowe nr 3
Stanowisko ogniowe nr 4
Szczeliny i kopuła strzelecka
Bunkier o nieznanym mi przeznaczeniu
Dwukondygnacyjny schron dowodzenia z 1957 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz